Vanaf editie 2020-2 sta ik in de Vierkrant met een verhaal uit de praktijk. Omdat niet iedereen de Vierkrant in de bus krijgt hier de verhalen en de link naar de site.
https://www.inschuytgraaf.nl/vierkrant-inschuytgraaf/bekijk-de-vierkrant/
Natuurlijk, het thema van deze vierkrant. Als ik in het woordenboek kijk staan er 6 verschillende betekenissen bij het woord natuurlijk. Nu in 2020 is de 4e betekenis een hele bijzondere.
Natuurlijk, als in “vanzelfsprekend”.
Niets lijkt meer natuurlijk te zijn, niets is meer vanzelfsprekend. We ploeteren ons door de dag, ieder op onze eigen manier. Elke dag hopen op de dag dat alles weer natuurlijk en vanzelfsprekend is.
Wat wordt er van ons verwacht en wat hebben onze kinderen van ons nodig?
Deze week had ik een online coachingsgesprek met een gezin met 2 schoolgaande kinderen. Beide ouders hebben een baan en moeten nu thuis werken. De vader van het gezin kon niet gestoord worden en ook de moeder van het gezin moest een deadline halen. De jongste dochter van het gezin was lekker aan het werk maar de oudste dochter lukte het niet om zelfstandig aan school te werken. De hele tijd zeurde ze om aandacht, hulp bij het schoolwerk. Tot overmaat van ramp begon ze ook nog te klagen dat ze honger kreeg.
Herkenbaar?
Je kind zeurt, jij zegt Nee! Ik heb je net al geholpen. Je kind blijft doorzeuren en uiteindelijk zijn jullie allebei boos.
Het liefst zou je haar haar zin geven om van het gezeur af te komen, maar heeft dat zin? Ze zal dan alleen maar meer gaan zeuren. Om gek van te worden! Maar weet je eigenlijk wel wat je kind bedoelt?
Veel opvoeders hebben oplossingen bedacht, alleen geven die geen antwoord op wat kinderen echt willen vertellen. Uitleggen dat zeuren niet helpt, ze hun zin geven of boos worden werkt vaak niet. Het zeuren wordt er alleen maar erger van.
Hoe kan je echt begrijpen wat je kind probeert te vertellen?
Om te beginnen is het verstandig om niet in te gaan vullen. Je slaat de plank al snel mis. Menig ouder trekt daarmee ook zijn eigen opvoedskills in twijfel. Vraag in plaats daarvan aan je kind wat er aan de hand is. Niet als kruisverhoor maar vanuit oprechte nieuwsgierigheid. Het gaat vaak niet over “mijn zin krijgen”. Het gaat niet over jou, dus trek het je niet persoonlijk aan.
Net als volwassen vinden kinderen het ook fijn om erkenning te krijgen voor hun gevoel. Als jij niet lekker in je vel zit en je partner zegt tegen je dat hij nu geen zin heeft in je gezeur en dat het allemaal wel meevalt voel je anders dan wanneer je partner zegt; “he wat vervelend, vertel er eens over”.
Zo werkt het bij kinderen ook. En wel in 3 stappen (*ETR):
- Erkenning: “Lieverd, ik zie dat het je niet lukt. Wat is er precies aan de hand?”
- Troost: “Wat vervelend voor je, ik snap dat je er mee zit want hoe anders was het voor je geweest als je het zo aan je juf kon vragen en je het samen met je klasgenootjes kon maken.”
De punten 1 en 2 zijn heel belangrijk. Niet alleen in volgorde maar ook in effect. Ga er mee door tot je kind gekalmeerd is en weer rustig na kan denken. Pas daarna overgaan naar punt 3.
- Realiteit: “Ik moet nu echt eerst deze deadline halen, ik denk dat ik er een uurtje mee bezig ben (realistisch), kan jij intussen tijd…. Daarna help ik je ermee.”
Deze realiteit hoef je als je voldoende erkenning en troost gegeven hebt maar 1 keer te vertellen.
Op deze manier met elkaar communiceren geeft GRIP! En dat is waar we in deze onnatuurlijke onvanzelfsprekende tijd allemaal veel behoefte aan hebben.
Wil je meer weten over *ETR? Lees dan de sleutel tot je kind van Charlotte Visch.
