Ik kan het zo terughalen, de geur van je lijfje, je lach zodra je mij zag en mijn drang om voor je te zorgen. O wat mis ik het….
Nu mopper ik op mijn zoon, hij is zo onzelfstandig, als hij thuiskomt laat hij zijn jas vallen, zijn tas ligt al 3 dagen in de woonkamer, hij hangt op de bank, vieze sokken gooit hij onder zijn bed.
Waar is het mis gegaan? Dat is de vraag die ik regelmatig hoor in mijn praktijk.
Stel je voor:
Je kind komt uit school. “Mijn juf maakte mijn rekenwerk omdat ik de tafels niet uit mijn hoofd kende, mijn buurmeisje heeft mijn schrijfwerk afgemaakt omdat ik niet snel genoeg was en bij gym deed de meester de koprol omdat ik het spannend vond”.
“Te bizar voor woorden” hoor ik je denken. Een kind moet toch zelf zijn eigen pad lopen en het leert toch niets als iemand anders het voor hem doet!
Dat klopt! Je hebt helemaal gelijk.
Door te ervaren dat iets lastig is ga je op zoek naar oplossingen, je leert dat er meerdere wegen naar Rome zijn en hoe trots ben je als iets je gelukt is na hard ploeteren. Daar groei je van als mens.
Vanwaar dan deze absurde voorstelling?
Kom maar ik voer je wel, (anders knoei je en wordt je shirt vies).
Ik trek je jas wel aan (het duurt mij te lang).
Deze kleren moet je vandaag aan (ik laat mijn kind niet voor schut lopen).
Allemaal heel erg lief bedoeld maar met alles wat we voor onze kinderen blijven doen zeggen we eigenlijk. Ik doe het wel, jij kan het (nog) niet, ik kan het beter! (Dat zouden ze eens tegen jou moeten zeggen op je werk!)
Ja natuurlijk kan jij het beter. Jij bent volwassen en hebt alle kansen van de wereld gekregen om dingen te leren. Toch is dit veelal de manier waarop we met onze kinderen omgaan. We ontnemen ze de kans om op hun eigen manier de wereld te leren ontdekken, te groeien en te leren, door vallen en opstaan. Dit noem je aangeleerde hulpeloosheid. (Wil je hier meer over weten kijk: het filmpje Learned Helplessness van Samson Mathew)
Je kan het tij nog keren: “Ik heb geen sokken meer in mijn kast! Wat vervelend voor je (Erkennen) Ik kan mij voorstellen dat je niet graag zonder sokken loopt (Troost) Ik was alles wat in de wasmand ligt (Realiteit)”. En laat het daarbij, geen discussies, geen ergernis en zeker geen sokken rapen!
Mijn kind, met alle liefde van de wereld gun ik je een mooi leven, opgebouwd vanuit vertrouwen en zelfstandigheid. Als ouder gun ik mezelf de mooie herinnering aan die eerste levensmaanden en hoe trots ik samen met jou kan zijn op elke stap die je zet. Elke uitdaging die je aangaat, met vallen en opstaan. En mocht het je niet lukken, dan help ik je. Maar ik doe het niet langer meer voor je, want ik gun je je eigen zelfstandige leven.
